การวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อ 1) ศึกษาสภาพ ปัญหา และความต้องการสารสนเทศพิพิธภัณฑ์ภูพาน 2) พัฒนาระบบจัดการสารสนเทศพิพิธภัณฑ์ภูพาน 3) ประเมินประสิทธิภาพของระบบจัดการสารสนเทศพิพิธภัณฑ์ภูพาน และ 4) ประเมินความพึงพอใจต่อการใช้ระบบจัดการสารสนเทศพิพิธภัณฑ์ภูพาน กลุ่มตัวอย่างจำนวน 402 คน ประกอบด้วย หัวหน้าพิพิธภัณฑ์ภูพาน 1 คน เจ้าหน้าที่ประจำพิพิธภัณฑ์ภูพาน 5 คน เลือกแบบเจาะจง และนักท่องเที่ยว 396 คน สุ่มแบบบังเอิญ สถิติวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ ใช้การวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัย พบว่า 1) พิพิธภัณฑ์ภูพานไม่มีเว็บไซต์เฉพาะของหน่วยงาน การประชาสัมพันธ์ข่าวสารและกิจกรรมผ่านเฟสบุ๊ค ปัญหาของพิพิธภัณฑ์ภูพานมีอุปกรณ์ด้านเทคโนโลยีไม่เพียงพอ ไม่มีบุคลากรเทคโนโลยีสารสนเทศ และงบประมาณไม่เพียงพอ และมีความต้องการนำสารสนเทศโซนนิทรรศการนำเสนอในรูปแบบเว็บไซต์ 2) ผลการพัฒนาระบบแบ่งเป็น 3 ส่วนคือ ส่วนผู้ดูแลระบบสามารถจัดการข้อมูลประชาสัมพันธ์ ข้อมูลโซนจัดแสดง อนุมัติการจองคิวเข้าชมพิพิธภัณฑ์ ส่วนสมาชิกสามารถดูข่าวประชาสัมพันธ์ ข้อมูลโซนนิทรรศการ จองคิวและดูผลการอนุมัติจองคิวชมพิพิธภัณฑ์ และส่วนผู้ใช้ทั่วไปสามารถดูข่าวประชาสัมพันธ์ ข้อมูลโซนนิทรรศการ และสมัครสมาชิก 3) ผลการประเมินประสิทธิภาพระบบโดยผู้เชี่ยวชาญ ภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (x̄= 4.73, S.D. = 0.55) ด้านที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุดคือด้านความรักษาความปลอดภัย (x̄= 4.93, S.D. = 0.15) 4) ผลการประเมินความพึงพอใจในภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (x̄= 4.52, S.D. = 0.38) ด้านที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุดคือ ด้านการทำงานได้ตามฟังก์ชันงานของระบบ (x̄= 4.60, S.D. = 0.56)
This research aimed to: 1) study the conditions, problems, and information needs of the Phu Phan Museum, 2) develop an information management system for the Phu Phan Museum, 3) evaluate the efficiency of the Phu Phan Museum’s information management system, and 4) assess the users’ satisfaction of the Phu Phan Museum’s information management system. The sample group consisted of 402 individuals who could be subdivided into two groups. The first group was selected by using purposive sampling technique; this group incorporated one Phu Phan Museum Director and five museum attendants. Meanwhile, the second group was composed of 396 tourists/visitors who were chosen through accidental sampling technique. A questionnaire was used for the data collection. The statistics employed for analyzing the quantitative data were frequency, percentage, mean, and standard deviation while content analysis was used for qualitative data. The study revealed these results: 1) The Phu Phan Museum did not have its own website. The museum’s news, events or messages had been publicized via Facebook. Regarding the problems, the museum did not have adequate tools/devices, technology, information technicians/ personnel as well as budget. The website and exhibition zone were needed to present the information and display the items. 2) The developed system is divided into three sections. The administrator section deals with managing the information on the public relations and exhibition zone as well as approving the reservation ques to visit the museum. The member section allows the museum members to browse the publicized news, information about the exhibitions, and to check on approval and results of visitors’ reservation ques. As for the section for general users, this division authorizes the common users to scan through the publicized news, information on the exhibitions or to sign up online to be the museum members. 3) Evaluated by the experts, the system’s overall efficiency was at the highest level (x̄= 4.73, S.D. = 0.55). Of all aspects, the security of the system gained the highest mean (x̄= 4.93. S.D. = 0.15). 4) The users’ overall satisfaction of the system was at the highest level (x̄= 4.52, S.D. = 0.38). Of all aspects of the users’ satisfaction, the users were satisfied most with the functional performance of the system (x̄= 4.60, S.D. = 0.56).
